Nou hij had wel 500 tinten grijs, die wolk van mij. Van lichtgrijs tot diep donkergrijs…. Ik hoop van harte dat jouw wolk zuurstokroze is/was/gaat worden, tenslotte is ieder kind is anders, iedere bevalling en iedere situatie. Dus ik wil met mijn verhaal ook absoluut niet zwartgallig of negatief zijn maar wel reëel…. Ik wil jullie graag vertellen over mijn eerste maanden met mijn kleintje die alles behalve zoals-je-hoopt-dat-het-zal-zijn waren. Om zo, eerlijk te zijn over hoe het ook kan, om niet die vrouw te zijn die zegt dat het super was om anderen te behoeden of het romantische plaatje hoog te houden.
Mijn verhaal zonder bloemetjes of vioolmuziek….

Zo’n anderhalf jaar geleden kwam mijn zoontje op deze wereld. Lang verhaal kort: lange bevalling, spoedkeizernede, slechte start, weekje ziekenhuis. Wat was dat pittig zeg! Je hebt echt geen flauw idee tot het je overkomt. Niks je fijn laten verzorgen door de zusters: je hebt veel zorgen, wordt geleefd door alle doktoren e.d., hard werken met de borstvoeding, ik kon nog niet lopen of tillen en had geen kracht voor bezoek. Mijn zoontje kreeg iedere dag 2x antibiotica wat hem onhandelbaar maakte (overstrekken en vooral véél huilen)en ik moest hem wel voeden en verzorgen. Al met al heel heftig en anders dan je gehoopt had maar alles voor de gezondheid van je kind.

Ik dacht het allemaal wel goed zou komen als we eindelijk naar huis zouden mogen, op naar die befaamde roze wolk! Ik kan je zeggen na zo’n week ziekenhuis is naar huis mogen echt de hemel. En dat was het ook…voor misschien 30 minuten…

Het huis was versierd en het was heerlijk om eindelijk alleen met z’n drietjes te zijn. En toen kwam de kraamhulp….jeetje waar hadden ze die vandaan gehaald!? Alles behalve een hulp voor ons. Waar waren toch al die zorgzame, krachtige, ontbijtjes-makende lieverds waar ik op hoopte? Helaas niet bij mij… En ik maar denken dat die kraamtranen wel op waren. Maar ze bleven maar komen en komen en komen. Nadat de tweede-poging-kraamhulp mij de oren van de kop kletste en ondertussen wat zat te Facebooken, heb ik ze naar huis gestuurd. Klaar! In het ziekenhuis hadden we veel geleerd dus we gingen het wel fixen met z’n drietjes.

We genoten van ons, uiteindelijk heel gezonde, mannetje maar het slaapgebrek, de onzekerheid, de bezorgdheid en het wennen aan onze nieuwe rollen in deze wereld overschaduwden dat. Onze zoon had door de antibiotica extra problemen met zijn darmen hetgeen normaal gezien al best hevig is bij een kleintje. Veel huilen en weinig slapen was het gevolg. We hadden geen huilbaby maar het kwam soms aardig in de buurt. Overdag was er geen ruimte om bij te tanken want hij sliep bijna niet…. Ik stond bijna iedere ochtend huilend mijn man gedag te zeggen als hij naar zijn werk ging want waar haalde ik de energie vandaan om het vandaag weer allemaal te klaren? Een klein glimlachje van onze kleine was al genoeg om het allemaal aan te kunnen en je gaat gewoon door.

Wat hadden wij ons erop verkeken. Als ik in de nacht borstvoeding gaf dacht ik: ‘is dit nu echt mijn nieuwe leven? Hoezo wilde ik dit zo graag?’ Zo vaak dat ik er gewoon niet eens aan toe kwam om te douchen op een dag. En o ja, ik moest ook af en toe eten natuurlijk.

Maar de grootse vraag die ik me toen zo vaak stelde was: hoezo heeft niemand me dit verteld? Kon er nou niemand even zeggen: joh Eveline wat super dat je zwanger bent maar geniet nog even want het gaat gewoon heel heftig worden? Hoe moeilijk is het om onze mede-vrouwen een lichte waarschuwing te geven?

Na 4 maanden begon dan eindelijk het echte genieten. Rust, reinheid en regelmaat (vooral het laatste!) deden zijn werk. De darmkrampjes waren weg, de borstvoeding liep top en onze zoon ontpopte zich tot de grootste vrolijke gezelligerd die we kennen. Ik had me meteen voorgenomen om aankomende moeders wel bewust te maken van hoe pittig het kan zijn. Op een vriendelijke manier maar vooral heel eerlijk.

Ik wens iedereen een roze wolk maar ook al is hij grijs of misschien soms zelfs zwart, het wordt beter…ècht!

Liefs,